Curaçao 2024 beklimming Christoffel.

17 DAYS TOUCH AND GO CURAÇAO – 1

Eindelijk, een dag of vier voor onze terugvlucht naar Nederland, viel de beslissing waar we heel lang over hadden nagedacht. De beklimming van de Christoffel. Joop had als milciën marinier in 1972 tijdens een achttien maanden term op Suffisant de top van deze schoonheid bereikt. Ik had deze tijdens mijn vele verblijven, term 18 maanden in 1961/62 , met de Utrecht 9 maanden en vier maal een term van vier maanden met onze trouwe kist SP2H Neptune, vele malen alleen vanaf beneden en vanuit de lucht aanschouwd. Ik vond deze berg altijd erg mooi en interessant maar had er nog nooit aan gedacht om hem te beklimmen. Mij te heet.

Deze keer met Joop veranderde deze houding echter. Zijn vastberadenheid en enthousiasme maakte dat ik, na lang links en rechts informeren, besloot om ook een gok te wagen. Het alternatief voor mij was om er mee te kappen als het te veel inspanning ging vergen, om daarna foto’s van de mooie omgeving te maken. We gingen er dus tegen aan. Half zes op weg van het hotel, kwart over zes bij Park Christoffel en half zeven aanvang klim.

Het begin van het pad viel erg mee, dus ik begon al goede hoop te krijgen voor het vervolg. Na het passeren van een kleine kreek veranderde het vervolg van het “pad” echter in één steile klim bestaande rotsblokken met erg nauwe doorgangetjes die voor mij een enorme inspanning vergden. Nog voor de helft op weg wilde ik de pijp al aan Maarten geven. Deze in mijn ogen afgang wilde ik echter niet over mij laten komen, dus ik ging door.

Het schoeisel wat ik droeg was eigenlijk eigenlijk alleen geschikt voor een bezoek aan Willemstad. Het waren een soort lichtgewicht ‘”SKECHERS” waar ik elk kiezeltje door waarnam en die bij een moeilijke klim over een rots vaak dreigden uit te schieten. Ik droeg ook een rugzak met fotocamera, klein flesje water en blikje cola. Van dit alles had ik meer last dan gemak en bleek de hoeveelheid vloeistof ruim onvoldoende. Ook de tot grote hoogte stijgende temperatuur had ik zwaar onderschat. Bij de MLD zouden ze gezegd hebben: “Slechte vluchtvoorbereiding”.

Ik worstelde me omhoog, Joop was sneller trouwens. Onderweg werd ik door snelle jonge mannen en meiden gepasseerd die zich als klipgeiten verplaatsten. Ik dacht dat zij mij een beetje meewarig opnamen. Bijna boven werd ik echter door bijna allen van hen met bewondering aangesproken. Joop had hen, bleek later, over mijn leeftijd verteld. Het allerlaatste stukje was zeer steil met afgrondjes. Dit ging mij te ver en nam vanaf mijn mooie uitzichtpunt boven een mooie foto. Joop ging nog door, maar heeft het allerlaatste stuk ook niet aangedurfd. Ik vond achteraf dat heel jammer voor hem.

Toen ik voor te afdaling op Joop zat te wachten besloot ik opeens om alleen naar beneden te gaan. Waarom weet ik niet meer precies, maar dan kon ik mijn eigen tempo bepalen en af en toe minder elegant (soms pijnlijk) over de achterkant van mijn (korte) spijkerbroek over sommige rotsblokken glijden. Twee maal ben ik toen achterover gevallen. Gelukkig was mijn camera niet beschadigd. Uiteindelijk na een terugtocht die minstens zo zwaar als die omhoog, kwam ik licht gehavend en uitgeput(gedroogd) beneden.

Precies op dat moment barstte de hemel open. Zelden heb ik zo een regenbui op Curaçao meegemaakt. De droge beddinkjes liepen vol en het water stoomde over de paadjes. Gelukkig kwam Joop even later ook beneden. Als dit eerder was gebeurd, had ik daar misschien nu nog boven gezeten.

Ik weet niet door wie of waarom ik daar boven besloot terug te gaan. Ik dacht even aan een hogere macht. Of zou het toch “de juiste beslissing op het juiste moment” zijn geweest. Die namen we bij de MLD wel meer.
We hebben echter na deze barre tocht voor enkele dagen een behoorlijke spier pijn aan ons landingsgestel overgehouden. We verplaatsten ons toen met een schrede gelijk aan die van de “Indiase Inteelt Ibis”. Een fictieve loopvogel, ooit ontsproten in mijn brein tijdens een potje kaarten op de Karel Doorman.

Niet links of rechts maar rechtdoor nam ik aan.

Foto door Joop met zijn telefoon. Ikzelf als een wandelende tak over een slecht wandelpad met verkeerde schoenen, rugzak en te weinig drinken bleek achteraf. En heet.. HEET !!!!!!

Papilion Peranthus

Valkenburg – Lajes special

Hier een verslagje van één van de vele ferry’s naar Curacao met de Neptune. Niet écht maar een klein beetje spannend. Tevens een compliment voor de cockpit.

Onze vertrek datum was 5 maart 1977. We konden na aankomst op het squadron echter weer naar huis. Er hing een zogenaamde ijs driehoek boven Valkenburg. Ik heb nog goed gekeken, maar ik zag nergens een driehoek of iets wat er op leek. Wel was het zo dat zelfs op het stuur van je fiets ijzel kwam te zitten wanneer je voorwaartse
snelheid kreeg.

Men vertelde mij dat in het uiterste geval wij tijdens het taxiën al door ijsafzetting zouden neerstorten.(grapje). Er viel dus niet te vliegen. Ook de dag er na waren de omstandigheden niet veranderd dus konden we wederom naar huis.

De zevende was het echter tussen de middag een paar uur boven nul en men besloot dat we op pad gingen naar de Azoren We gingen airborne en kregen al snel tekenen van de aanwezigheid van ijs. De ogen van hen die het konden zien waren gericht op de lampjes van de de-icing die aangaven of de de-icing van de vleugels werkte. Deze slaat normaal aan bij 140 knopen meen ik me te herinneren. Door dat we zwaar waren duurde het voor ons gevoel heel lang voor dat we die snelheid hadden. Tot mijn grote opluchting, ik vermoed ook die van de anderen, gingen de lampjes aan. We hoopten dat het systeem het bleef doen. Soms viel het wel eens uit.

We klommen langzaam en zaten eigenlijk direct in zware shit. Het was erg bumpy en donker. De ijsbrokken die van de propellers af vlogen sloegen met harde klappen tegen de romp. We bleken ook een behoorlijke tegen wind te hebben zodat we maar langzaam opschoten. Ook door al het ijs op de kist, vooral het staartgedeelte zat dik onder, daardoor kwamen we maar net boven een luchtsnelheid van 155-165 knopen uit.

We zaten dus in verdomd slecht weer en konden er niet boven uit. Om zo weinig mogelijk trim te hebben, werden wij met koffers op pad door het vliegtuig gestuurd. Langzaam verplaatsten wij ons. Wanneer er werd gedacht dat we een paar knopen harder gingen, kregen we het commando “Stop!”. Als het inderdaad hielp moest je daar blijven en gaan zitten. Kijk maar waarop, en hou je goed vast.

Veel later dan gepland passeerden wij Lands End en gingen richting Lajes. We verwachtten dat na enige tijd het weer zou verbeteren. Niets was minder waar. We kregen nog meer tegen wind en de turbulentie bleef hevig. Gelukkig was de ijsafzetting afgenomen en hield op een gegeven
moment op.

De grondsnelheid bleef echter zeer laag. We begonnen ons toch wel een beetje zorgen te maken. We zouden naar Lajes moeten, een uitwijk zat er eigenlijk niet of bijna niet in.
Na lange tijd kregen we contact met Lajes. Ze hadden niet echt prettig nieuws. Het veld was gesloten en we zouden moeten uitwijken naar Santa Maria, maar dat haalden we niet.

Ze hebben toen het veld voor ons tijdelijk geopend voor een landingspoging. Er stond een zware storm met uitschieters tot 80 knopen en zware regenval zorgde voor veel water op de runway. Maar we moesten wel. De crosswind was 55 knopen, ver buiten de limieten.

Op de bok zaten Theo Jansen en Gerrit Hommerson.
Ze gingen er voor en zetten de landing in. De omstandigheden waren shit maar Theo prikte hem er in. Een eitje.

We mochten geen meter taxiën. Er kwamen twee bowsers (tankauto’s) naast en een voor ons rijden om ons uit de wind te houden. Zij begeleidden ons naar het platform waar de kist meteen aan de kettingen ging en optoppen was er niet bij.

Eenmaal in de barak namen wij een drankje. Theo zei dat dit de beste en spannendste landing uit zijn vliegersloopbaan was geweest. Daar waren wij blij om en namen er nog een.

Morgen naar Dakar. Daar nemen wij een kreeft met een steak om de vliegen dood te slaan.

Ik schreef in mijn logboek vliegtijd 10.3. Normaal 8.2. Dus die grondsnelheid klopte wel.