Een verhaal uit mijn vaarperiode tijdens een term van negen maanden
te Curaçao in 1973 op Hr.Ms. Utrecht.
Dit prachtige vaartuig had een voor mij indrukwekkende vuurkracht, mede
dank zij twee grote dubbelloops kanonnen met een kaliber van 12 cm.
Tijdens een oefening in de buurt van Puerto Rico, waren flink wat van
deze granaten op land doelen verschoten. De Amerikanen waren trouwens
onder de indruk van de nauwkeurigheid van onze vuurleiding.
Dit even ter zijde.
De verschoten munitie moest uiteraard aangevuld worden, dit om onze
slagkracht te behouden.
Deze aanvulling vond plaats aan de Rima steiger op de Marine Basis Parera.
De granaten werden aangevoerd met een truck, bestuurd door een
Antilliaanse chauffeur.
Door middel van een kraan werden zij aan boord gehesen en naar hun
bestemmingen (munitie kamers) gebracht.
Ik had toevallig even niets te doen en sloeg het tafereel vanaf de brug
vleugel gade.
De chauffeur had zijn cabine verlaten. Hij stond op korte afstand met
zijn rug naar de achterkant van zijn truck.
Nu was er daarop, naast de munitie, ook een CO2 brandblusser aanwezig.
Dit om een eventuele dreigend begin van een explosie te lijf te kunnen gaan.
Nu werd deze blusser per ongeluk omver gestoten door het hijs mechanisme.
Hij begon spontaan te sissen en rond te tollen achter op de truck.
Dit had grote gevolgen.
Velen die niet mee hadden staan kijken maar wisten wat er gaande was
stonden toch stijf van schrik. Zo niet onze chauffeur. Bij aanvang van
het lawaai stopte hij beide wijsvingers tot aan het tweede kootje in zijn
oren. Dit om de te verwachten druk op zijn trommel vliezen te voorkomen.
Tevens probeerde hij zich met gezwinde spoed van de plek des onheils te
verwijderen door middel van een snelle run. Dat zat even tegen.
Wanneer je veel kracht zet voor z’n run met twee vingers in je oren, neemt
je lichaam een verkeerde houding aan. Je gaat, doordat je armen naar boven
en iets naar achteren gaan, licht achterover hellen. Dit compenseer je
automatisch door je dijen iets hoger op te tillen.
Dit gebeurde, zonder dat hij het wist, ook bij de chauffeur. Hij ging er
vandoor in dezelfde houding als Bonfire, het paard van Anky van Grunsven,
tijdens een van haar kuren. Zij het in een hoger tempo.
Het duurde waarschijnlijk langer dan hij had gewenst, voor hij tussen
twee loodsen verdween.
Zonder dat hij het wist had hij, ondanks de schrik van sommigen, voor
groot vermaak gezorgd.
Indrukwekkend 12 cm geschut
Munitie kamer
Hr.Ms. Utrecht
Anky met Bonfire